De afgelopen dagen zijn één grote rollercoaster ride voor ons geweest. Ons leven is in zeer korte tijd volledig op zijn kop gezet.
Het is allemaal vorige week begonnen met een pijnlijk linker been. Ik kreeg vrijwel uit het niets een pijn in mijn been, zo hevig dat er geen sprake was van enige nachtrust. Eigenwijs als ik ben toch de volgende morgen gaan werken. Al snel kwam ik in de file en merkte dat de pijn wel heel hevig werd als ik de koppeling steeds moest bedienen. Dus besloten terug naar huis te gaan om dan toch maar naar de huisarts te gaan.
Deze concludeerde een gescheurde spier in mijn bovenbeen. Erg vreemd aangezien ik niets geks had gedaan de afgelopen dagen, maar efin pijnstillers en een verwijzing voor de fysio...
Als ik zaterdagavond naar bed ga zie ik in mijn linker lies een 6 tot 8 cm grote bloeduitstorting. "Waar komt die in godsnaam vandaan?" schiet het door mijn hoofd. Ik kan me niet herinneren dat ik me heb gestoten of zo. Voor de zekerheid maak ik er een foto van met mijn mobiel. De volgende morgen besluit ik toch maar om de "Google-dokter" uit te gaan hangen en ga opzoek naar mogelijke oorzaken. Aangezien ik jaag, wildfotograaf ben en samen met mijn Vizsla korthaar als zweetwerkteam fungeer kom ik al snel uit op een site met informatie tekenbeten. Ik kan me geen tekenbeet herinneren maar kom wel tot de conclusie dat ik op 16 punten overeenkomsten vertoon met de symtomen van de ziekte van Lyme. Dus maandag de huisarts weer gebeld en een afspraak gemaakt.
Binnengekomen in de spreekkamer voel ik me toch een beetje een "zeikerd"en een betweter omdat ik zelf aan het googlen ben geslagen... Ik toon de huisarts de, inmiddels nog groter geworden, bloeduitstorting. "Wat heb je nou weer gedaan?" vraagt de huisarts. "Niks!" antwoord ik, "maar ik heb hier een lijstje met symtomen van de ziekte van Lyme waarin ik me herken." Ik vertel dat ik jaag en ook om te fotograferen vaak in bos en veld ben, maar dat ik me geen tekenbeet kan herinneren. "Dan gaan we alles uitgebreid testen!" is het antwoord van de huisarts, "Ik ben blij dat je hiermee komt, dit had ik zelf niet bedacht zonder een herinnering van een tekenbeet."
Ik krijg een prikformulier mee, en de mededeling bloed te laten prikken bij de prikpost en vrijdag terugkomen voor de uitslagen. De volgende dag geen tijd, want een zakelijke afspraak om 08:30u in Vaassen bij Apeldoorn. Het bloedprikken zal dus moeten wachten tot woensdag. Als ik dinsdag begin van de middag bel met de zaak zijn ze daar op zijn zachtst gezegd niet blij dat ik woensdag eerst moet bloedprikken (en dan ook nog een afspraak heb staan bij de fysio om 17:30u) "Jammer dan!" denk ik bij mezelf, "het zal moeten gebeuren."
Woensdagochtend eerst naar de prikpost en daarna snel aan het werk. Het gaat allemaal voorspoedig en ik heb meer kunnen doen als ik gedacht had. Als ik zo rond 16:00u bij Eindhoven rij gaat de telefoon. Op het scherm zie ik staan "Huisarts". "Dit is niet goed" flitst het door mijn hoofd als ik de oproep beantwoord. "Spreek ik met dhr. van der Belt?" klinkt het aan de andere kant. Ik bevestig dit en vervolgens krijg ik de mededeling dat ik zodra ik thuis ben direct naar de praktijk moet komen. "En misschien is het handig dat u uw partner meeneemt" klinkt het vervolgens door de speaker. "Is het zo erg?" vraag ik met trillende stem en de tranen in mijn ogen. "Ja, er is wel wat uitgekomen..." is het rustige ietwat zakelijke antwoord van de huisarts. "Maar komt u hier naar toe, ik zal wachten tot u er bent." Ik deel mede hoelang ik ongeveer nog onderweg zal zijn en verbreek dan de verbinding.
Het eerstvolgende telefoontje is naar mijn vrouw. Ik vertel dat de huisarts heeft gebeld en dat we samen, als ik thuis ben, direct moeten langskomen. Ik vraag haar om oppas te regelen voor de kinderen en de afspraak bij de fysio af te zeggen. Tijdens de verdere rit naar huis, nog zo'n 3 kwartier, gaat er van alles door mijn hoofd, wetende dat een onderzoek naar Lyme nog niet kan zijn afgerond. Zelfs het scenario van "Hoelang heb ik nog?!" passeert de revue.
Eenmaal thuis gekomen ga ik samen met mijn vrouw naar de huisartsenpraktijk. Met trillende stem meld ik me bij de assistente. Ze verwijst ons naar de wachtkamer en als we goed en wel zitten gaat de deur open en wenkt de huisarts ons binnen.
Het is een beladen gesprek. Waarvan de boodschap kompleet langs me heen gaat. De diagnose lijkt acute leukemie te zijn. Ik moet die avond nog naar de SEH (Spoed Eisende Hulp) in Breda. Ik ben al aangemeld. "Ik kan helemaal niet!"antwoord ik nog half verontwaardigd. "Wij moeten vanavond naar de kennismakingsavond op het voortgezetonderwijs waar onze oudste dochter naar toe gaat!" "Nou" zegt de huisarts, "Dit is nu even belangrijker!" Ondertussen biggelen er bij mijn vrouw dikke tranen over haar wangen. Ik probeer ze wat te troosten door te zeggen dat het allemaal wel goed komt.... Maar hoe kan ik dat weten, ik weet niet eens wat er allemaal gebeurd.
We gaan naar huis met de benodigde papieren voor het ziekenhuis. Thuis nog even wat eten, nou ja eten...meer dan een paar hapjes krijg ik écht niet weg.
Om 20:15u meld ik me samen met mijn vrouw en mijn vader bij de SEH. Wederom worden we naar de wachtkamer verwezen. Pfff...hoelang gaat dit duren? Het kan nog wel eens aanlopen met de wachttijden op de SEH. Maar na een paar minuten komt er een verpleegkundige binnenlopen en roept mijn naam. Mijn vrouw en ik staan op en lopen haar kant op. Mijn vrouw, die zelf in het ziekenhuis werkt, herkent de verpleegkundige en begroet haar. Ze kijkt ons met grote ogen aan, "Nee!" is het enige wat er op dat moment nog uit komt. We volgen haar naar een behandelkamer. Daar volgt een heel vragenvuur over wat me al verteld is, hoelang ik al klachten heb, wat voor klachten enzovoorts. Er wordt weer bloed afgenomen, en als ze op het laboratorium (directe collega's van mijn vrouw) mijn naam horen is de "chaos" compleet.
Eindelijk is er dan een uitslag van het bloed, het blijkt een chronische vorm van leukemie te zijn. "Chronisch? Het is dus allemaal nog erger..." schiet het door mijn gedachten. Wezenloos staar ik voor me uit. Even later komt er een collega van mijn vrouw binnenlopen, ze stelt zich aan mij voor en vraagt hoe het er voor staat. Mijn vrouw legt uit dat het er allemaal nog slechter uit ziet, "Het is een chronische vorm van leukemie!" "Ooh" reageert haar collega, "Maar de laborant zei dat dit juist gunstig is. Dat is namelijk beter te behandelen!" Dit lucht ons redelijk op. Later wordt dit nog eens bevestigd door de arts-assistent. Echter word ik weer even met 2 benen op de grond gezet op het moment dat de arts-assistent het woord "kanker" gebruikt. Ik moet wel direct blijven, er wordt een bed geregeld en "gelukkig" word ik opgehaald met een rolstoel om naar de afdeling gebracht te worden. Ik kom alleen op een kamer te liggen.
De volgende dag zal ik nog een beenmergpunctie krijgen en een echo van mijn buik. We krijgen uitleg over de beenmergpunctie. Er is alleen nog niet bekend hoe laat dit zal plaatsvinden, maar waarschijnlijk wel voor 10:00u want dan kan het materiaal nog met de koerier mee naar Rotterdam. Ik krijg nog een folder over de beenmergpunctie. Het is ondertussen tegen 23:00u als mijn vrouw en mijn vader naar huis gaan, en daar zit ik dan. Helemaal alleen met allerlei gedachten over hoe het verder zal gaan, maar vooral ook hoe dit zal aflopen. Gelukkig heb ik nog even wat afleiding als de verpleegster binnenkomt om een infuus te prikken. Voorlopig krijg ik vocht toegediend via het infuus om mijn nierwerking goed op gang te brengen.
Na een onrustige nacht ben ik om 5:15u al weer klaar wakker. Eigenlijk best trek maar ik mag niets eten voordat ik de echo heb gehad. Uiteindelijk komt de oncoloog om 09:00u voor de beenmergpunctie. Het is even pijnlijk, maar het is me 100% meegevallen. Het is pijnlijker als ik door mijn rug ben gegaan. En het duurt gelukkig maar even, met een kwartier zijn ze weer weg. Zo dat was één. Nu is het wachten op de echo van mijn buik. Uiteindelijk ben ik rond half elf terug op mijn kamer en mag ik eindelijk ontbijten! :)
Aan het eind van de middag komen mijn vrouw en kinderen nog even langs. Ze hebben taart meegebracht, onze oudste dochter is vandaag 12 geworden. Heerlijk dat ze er even zijn!
Als ik net aan mijn avond eten zit komt de arts langs. Ze heeft de eerste uitslagen van het beenmerg en bloeduitslagen. Ze heeft "goed" nieuws. We kunnen gaan starten met chemotabletten. "En ik heb begrepen dat er thuis nog een feestje is." vervolgt ze, "En ik zie geen reden om je hier te houden dus als je persé wil zou je naar huis mogen! Maar het liefst zou ik hebben dat je nog één nacht blijft aan het infuus, dan morgenvroeg nog een keer bloedprikken en als de waarden dan verder gezakt zijn mag je naar huis." Ik kies voor de laatste optie omdat het thuis toch al erg druk is met de laatste avond van de avondvierdaagse en we hebben hier vanmiddag al taart gegeten.
Er wordt een afspraak gemaakt voor een familie gesprek, vrijdagmorgen 11:00u
Als ze weg zijn bel ik snel mijn vrouw om het goede nieuws te brengen. En dat ze "even" iets moet regelen voor de kinderen zodat ze om 11:00u bij mij in het ziekenhuis kan zijn.
Zoals een goed ziekenhuis betaamd loopt 11:00u uit tot 11:45u ;-) Maar wat geeft het! Ik heb geduld.
De arts legt alles nog eens goed uit. Veel water drinken (min. 2,5 Liter per dag) medicijnen innemen en heel rustig aan doen. Voorlopig niet auto rijden en zeker niet gaan werken.
Om 13:30u ben ik dan eindelijk weer thuis! HEERLIJK!!
Het zal nog een lange weg worden naar herstel en ik heb ook geen idee wat me nog allemaal te wachten staat. Maar we gaan er voor! Ik ben klaar om de bergen en dalen te trotseren!
Woensdag terug naar het ziekenhuis om bloed te prikken en dan krijg ik ook de definitieve uitslag van de beenmergpunctie.
Ik zal regelmatig een blog plaatsen over hoe het met me gaat.
Maarten.
