Een bezoek aan het ziekenhuis

Een week later hebben we weer een afspraak in het ziekenhuis. Eerst bloed inleveren en daarna naar de wachtkamer... Het is rustig, we zitten als enigen in de wachtkamer. Ik graai in de mand met met bladen om te kijken of er nog iets anders in zit als alleen de welbekende roddelbladen van 3 jaar geleden. Ik vis er zowaar een Autoweek uit. Als ik de datum check valt die zelfs nog mee, hij is van begin dit jaar. Al snel trekt artikel met een rij-impressie van de nieuwe VW Tiguan mijn aandacht. Als ik het artikel zit te lezen komt er een ouder echtpaar de wachtkamer binnen, met, naar ik aanneem, hun dochter. Met een half oor volg ik het gesprek tussen moeder en dochter. Het gaat over een kind, wat ik er van begrijp een dochter van de jonge vrouw. "Ik al tegen haar gezegd," vervolgt de jonge vrouw het gesprek, "als je naar papa gaat in de vakantie, neem dan alleen maar oude kleding mee. Dan koopt papa wel nieuwe kleren voor je. Die kan daar namelijk toch niet tegen als zijn dochter in oude, te kleine kleren loopt." "Gevalletje vechtscheiding? Of gewoon een slimme truc om papa nog wat extra geld..." denk ik bij mezelf. Dan wordt man van het oudere echtpaar binnen geroepen door de arts en zijn vrouw en dochter gaan mee naar binnen. 
Op mijn gemak kan ik het artikel over de Tiguan doorlezen. Als ik de rest van de Autoweek ook heb doorgebladerd komen het echtpaar en hun dochter de spreekkamer van de arts uit. 

Even later verschijnt de arts in de deuropening en roept ons binnen. Met een grote glimlach ontvangt ze ons bij de deur en gebaart dat we door kunnen lopen. Eenmaal plaats genomen achter haar bureau, verschijnt wederom die lach op haar gezicht en meldt ons dat ze uitermate tevreden is met de bloeduitslagen. "De waarden van de witte bloed lichaampjes zijn gezakt tot 10.8! Dit is echt heel goed nieuws. Ik heb het nog nooit meegemaakt dat het in zo'n korte tijd al tot deze waarde is gedaald!" Hier zijn we natuurlijk erg blij mee. We spreken verder af dat er niet meer iedere week bloed geprikt hoeft te worden, maar 1 maal in de 2 weken. De volgende afspraak zal dan ook een belafspraak zijn. 

In de 2 weken die daar op volgen gaan met de nodige ups en downs. Als eerste begin ik toch een licht vorm van spier- en gewrichtspijn te ervaren. Vooral in mijn benen.  Het geeft een gevoel alsof ik de dag ervoor de Nijmeegse vierdaagse heb gelopen. Dit gaat dan gepaard met wat opstart problemen als ik gezeten heb. Maar ach, als dat alles is... Dan zijn er een paar dagen waarin mijn hoofd een loopje met me neemt. Het komt zomaar ineens binnen dat mijn ziekte nooit meer echt helemaal weggaat...nooit meer?...echt nooit meer?... En dan ineens dat beangstigende gevoel, het gaat echt nooit meer echt weg. Dit is iets waar ik de rest van mijn leven mee moet leren omgaan. Kan ik dat? Wil ik dat? NEE!, dat wil ik niet! Maar ik heb geen keus! Ik zal er mee moeten leren leven. In deze dagen is dit ook zeker merkbaar geweest in ons gezin. Felle discussies met vrouw en kinderen zijn een gevolg van mijn hersenspinsels. Zo erg dat ik, op een middag, boos naar boven ga, me op bed laat vallen en daar in slaap val. Na ongeveer een hele middag geslapen te hebben gaat het wel weer wat beter in mijn hoofd. Ik ben weer wat tot rust gekomen en ben er weer van overtuigd dat we hier doorheen gaan komen. 


In het weekend staan er een paar drukke dagen gepland. Zomerganzentelling en de 70ste verjaardag van mijn moeder op zaterdag en een middagje naar de Biesbosch met vrienden op zondag. 
Na een ronde door "ons" telgebied, waarbij ik gelijk wat foto's heb gemaakt om in te sturen naar de Nederlandse Jagersvereniging, komen we op een totaal van ruim 1000 ganzen. 

's Middags de verjaardag van mijn moeder met de familie en een heerlijke BBQ. Druk, maar gezellig en genoten van de ganzenburgers en de ree-saté. Zo rond half tien ben ik er echt hélemaal klaar mee. Ik wil nog maar één ding, naar huis en naar bed! Ik ben echt helemaal gesloopt. 

Zondag neem ik (natuurlijk) veel te weinig tijd om onze tripje naar de Biesbosch voor te bereiden. En dan bedoel ik met name de voorraad aan eten en drinken. Ik kom voor mezelf niet verder dan 2 broodjes kaas en een fles water. Ook de kinderen nemen eigenlijk net te weinig drinken mee. Gelukkig zijn onze vrienden ruim voorzien van proviand... Dit strookt aan alle kanten tegen mijn principes in maar ik ben er op dit moment blij mee. Ons vaar avontuur begint in Drimmelen. Van daaruit varen we over de Amer naar het Gat van de Kerksloot, via het Gat van de Vloeien langs de Amalia hoeve, door het Gat van de Plomp naar het slootje van Sint Jan waarna we uitkomen op Spijkerboor. We gaan langs de zandplaat die voor de ingang van de sloot van St Jan ligt en steken over naar De Aakvlaai. Mijn oudste dochter wil hier zo graag nog even naar toe. Zij is hier vorig jaar september geweest met het schoolkamp van groep 8. Rustig aan varen we door de slootjes van dit aangelegde watersport gebied. Op de eerste 2 strandjes is al geen plek meer. Geen nood, verderop is er nog één. Hier kwamen wij vroeger ook altijd toen we zelf nog een boot hadden (en nog geen kinderen). Aangekomen bij het strand zie ik een bekende boot. Hey René en Peet zijn ook hier. Als we ons huurbootje het strand opsturen zit Petra al te kijken, Ik zwaai enthousiast en roep: "Hey Reneeke, wat vind je van mijn Love boat?" Eenmaal op het strand word er kennis gemaakt onder elkaar en krijgen we (uiteraard! Gastvrij als altijd) direct koffie aangeboden van Petra. Ondertussen kunnen de kinderen even lekker zwemmen en spelen op het strandje. 
Als we aan het eind van de middag weer richting Drimmelen varen zijn de kinderen onder elkaar alweer aan bekokstoven dat we bij elkaar gaan eten, Eerst denk ik nog: "Ja, leuk!" Maar gaande weg komt toch de vermoeidheid weer boven. Aangekomen in de haven ben ik er wel klaar mee. Het is mooi geweest. De kinderen zijn er natuurlijk niet zo blij mee, maar uiteindelijk hebben ze toch wel een soort van begrip. Het was echt een fantastische middag op het water! 

Maandagavond krijg ik de opdracht de volgende ochtend niet te vroeg uit bed te komen van onze middelste dochter. "Oké" antwoord ik. 
Dinsdag ochtend word ik wakker en herinner me de opdracht van mijn dochter, dus ik draai me nog een keer om. Dan hoor ik voetstappen op de trap en gaat de slaapkamerdeur open. In de deuropening staan mijn vrouw en onze 3 dochters met een ontbijt op bed. Er wordt nog net geen "lag zal hij leven" gezongen. 
Ondertussen dat ik geniet van mijn ontbijt zijn de kinderen alweer naar beneden. Tja, ze moeten toch echt nog naar school. Van mijn vrouw krijg ik een prachtige lederen armband en als ik beneden kom blijken de kinderen heel vroeg te zijn opgestaan om slingers op te hangen. Dan ben je, ondanks de ziekte, toch écht jarig!!
De dag verloopt verder rustig. Dit hebben we expres zo ingeregeld omdat we vanavond naar de musical en het afscheid van de basisschool van onze oudste dochter moeten! Nou de musical was fantastisch! De kinderen stonden allemaal te schitteren op dat grote podium. Wat zijn "wij" als ouders trots op hen. 

De laatste week zijn de spier- en gewrichtspijnen toegenomen, maar nog steeds dragelijk. Wel is erbij gekomen dat ik vocht vasthoud in mijn benen. Niet echt prettig maar nog geen reden tot klagen. 

Vandaag was het dan weer zover, bloedprikken! Vanmorgen geprikt en vanmiddag kreeg ik een telefoontje over de uitslagen. Wederom waren de uitslagen goed te noemen. Witte bloedlichamen weer verder gedaald, naar 6.8! Het Hb (ijzergehalte) is weer wat gestegen naar 6.2, alleen de waarde van de bloedplaatjes (deze zorgen voor de stolling van het bloed) is wat aan de lage kant. Deze hebben op dit moment een waarde van 128 waar het normaal gesproken een waarde zou moeten hebben tussen 150 en 350. Dit is even iets wat de komende periode in de gaten gehouden moet worden. Het mag namelijk niet veel verder meer zakken. 

Maar al met al zeer tevreden weer met deze uitslagen! :)

Maarten.