Weer in rustiger vaarwater

Regelmatig krijg ik de laatste dagen de vraag: "Wanneer schrijf je weer een nieuwe blog?" Mijn  vrouw vertelde dat er zelfs mensen zijn die zich serieus ongerust maken omdat er "nog steeds" geen nieuwe blog online staat. 

Heel veel valt er ook niet te vertellen. De vrijdag dat ik ben thuis gekomen, hadden we 's middags/'s avonds het kinderfeestje, voor zover je bij een 12-jarige nog over een "kinder"feestje kan en mag praten, van onze oudste dochter. 

Donderdagavond, nog in het ziekenhuis, bel ik een goede vriendin. Ze neemt enthousiast de telefoon op, "Heey Maartje!!" Ik begroet haar wat koel en geëmotioneerd. "Zit je?" vraag ik haar. Ik begin mijn verhaal. "Neee!...Neee!!" is het enige verbaasde antwoord wat ik in eerste instantie aan de andere kant van de lijn hoor. Als ik alles heb verteld, zegt ze direct: "Ik ga morgen niet werken en ik kom naar je toe! Ik moet je echt even een dikke knuffel komen geven." We spreken af dat ik haar zo snel mogelijk zal laten weten of ik thuis zal zijn of nog in het ziekenhuis. 

Om 14:30 gaat de deurbel, samen met haar oudste zoon komt ze binnen en krijg ik de beloofde "dikke knuffel" We gaan heerlijk in de tuin zitten, waar ik het hele verhaal nogmaals vertel. Later sluit ook haar man zich bij ons aan. 
Om 15:00 komt onze dochter met 9 vriendinnen binnen stormen. Het is een gekakel vanjewelste :-) Er wordt druk gekletst en gelachen. Cadeautjes worden uitgepakt en bewonderd. 

Als de meiden aan het barbecueën zijn, vind ik het wel welletjes en ga binnen zitten. Niet dat de meiden veel kabaal maken, ze doen gewoon wat meiden van die leeftijd doen. Maar het is mij nu even te veel. Mijn vader staat het vlees te bakken en als de dames uitgegeten zijn roept hij mij om te vragen wat ik nog hebben wil. Ik geniet van een paar spiesen met saté saus erbij, maar veel gaat er niet in. Zo rond half 10 komen de eerste ouders binnen om hun kroost weer op te halen. Ik ben natuurlijk het gesprek van de avond en iedereen wil het hele verhaal van mijn kant nog maar weer eens horen. Dat is dan ook het moment dat ik het zeker weet. Ik gá echt een blog schrijven met mijn verhaal! 

Die zondag is het vaderdag. Ik word wakker van iemand die de slaapkamer in komt lopen. Nog half in slaap open ik mijn ogen en lig eigenlijk te wachten tot dat mijn vrouw om het bed heen loopt en ik haar in beeld krijg. Er gebeurt echter niets, ook de voetstappen stoppen. Ik ben nog zo suf dat ik niet het besef heb om me om te draaien. Dan hoor ik heel zachtjes boven me: "Hey, heb je lekker geslapen?" Langzaam draai ik me om en komt de geur van vers gezette koffie me tegemoet. Daar staan mijn vrouw, samen met 2 van onze 3 dochters. Ze hebben een ontbijt voor me gemaakt en cadeautjes meegebracht. Ik ga wat rechtop zitten en geniet van alle lekkere dingen die ze voor me hebben klaargemaakt. 
De meiden zouden vandaag nog graag even naar de dierentuin gaan, maar alleen als ik het aan kan om ook mee te gaan. We hebben een abonnement dus we kunnen gaan wanneer we willen. "Ik vind het prima om even te gaan. Maar als ik zeg dat ik weer naar huis wil, wil ik geen commentaar!" druk ik hen op het hart. "Nee hoor, prima! Als jij moe bent papa en naar huis wil gaan we gewoon weer!" en ze stuiven naar hun kamers om aan te gaan kleden. 

Na een anderhalf uur in de dierentuin heb ik het écht helemaal gehad. Ik wil naar huis! Het was heerlijk om er even uit te zijn, maar ooh wat ligt die bank dan weer lekker!!

In de dagen die volgen staat er bloedprikken en een ziekenhuisbezoek op het programma. Maandagmiddag belt de arts, nadat ik 's morgens bloed heb laten prikken, de waarden van de witte bloedlichaampjes zijn weer verder gezakt naar 150. (Op het hoogste punt was dit 259, waar het normaal tussen 0 en 10 zou moeten zijn) 
Woensdag wederom bloedprikken, en daarna een gesprek met de arts in het ziekenhuis. Ze heeft weer goed nieuws. De waarden zijn gezakt naar 105. De chemotabletten doen goed hun werk. Ook heeft ze de uitslagen vanuit het Erasmus medischcentrum. Daaruit blijkt dat ik weer iets aparts heb. Ik zal in Jip en Janneke taal proberen uit te leggen wat er nu eigenlijk precies gebeurt is. 

Het beenmerg maakt rode- en witte bloedcellen aan. Ergens in dit proces zijn er 2 bloedcellen per ongeluk aan elkaar geplakt. Hierdoor komt er een eiwit vrij waardoor het beenmerg als het ware op hol slaat. Het blijft maar witte bloedcellen aanmaken, en dit te veel aan witte bloedcellen is in feite het probleem. Maar ik heb dus weer iets aparts...bij mij zijn er niet 2 maar 3 cellen aan elkaar geplakt. Dit is zeer zeldzaam, het heeft echter voor de behandeling en/of de prognose geen nadelige gevolgen. 

Nu met deze uitslagen krijg ik andere chemotabletten, nu hoef ik er nog maar 1 per dag, tegen 6 van de eerdere tabletten. Iedere week bloedprikken, waarna de de arts de ene week zal bellen over de uitslag en de andere week moet ik naar het ziekenhuis komen. En iedere 3 maanden zal ik een beenmergpunctie krijgen, en dit net zo lang tot de uitslagen 2 maal achter elkaar "neutraal" zijn. 

Nu zijn we intussen weer ruim een week verder. Afgelopen woensdag weer bloed geprikt. Na een lange dag in spanning afwachten gaat om 17:00 de telefoon. "Meneer Van der Belt." klinkt het aan de andere kant, "Ik heb goed nieuws. De waarden in het bloed zijn gedaald naar 33!!" De medicijnen slaan dus erg goed aan. "Heeft u last van spierpijn gekregen?" vervolgt ze het gesprek. "Nee, ik heb nergens last van! Nog wel snel vermoeid maar verder gaat het allemaal wel." meld ik haar. "Nou, dan zal dat waarschijnlijk ook niet meer komen. We moeten nu alleen wel goed opletten dan de waarden niet de andere kant op gaan schieten. Maar voor nu, gewoon doorgaan met de medicatie en dan zie ik u volgende week!" eindigt ze het gesprek. 

Dat doen we dan maar. Rustig aan verder gaan en wat blijven bewegen. Ondertussen word ik bedolven onder app-jes, FB berichten en sms-jes. Daar waar ik normaal gesproken zelf niet zo goed ben in het reageren op "ziekte berichten" is het overweldigend om te merken hoeveel mensen er aan mij denken en met ons meeleven. DANK!!! 

Maarten.